Miejska Bibloteka w Stuttgarcie - Raj!

Tym razem nie typowo pro Potomkowo, ale zabrać tam siebie - każdego siebie - polecam gorąco!

Do Stuttgartu wybierałam się na koncert Van Morrisona (sam koncert to osobna historia – dziiiiiiwny artysta – nie muzycznie: z legendą się nie dyskutuje;), ale jako osobowość sceniczna – hmmmm. Nie o tym jednak post) a jako, że nic o mieście nie wiedziałam, a miałam tam spędzić kilka dni, postanowiłam pogrzebać w Internecie w poszukiwaniu lokalnych atrakcji. Szybko natknęłam się na zdjęcia Miejskiej Biblioteki. Oddana do użytku w 2011, zaprojektowana przez koreańskiego architekta Eun Young Yi – robi niesamowite wrażenie! i już wiedziałam co MUSZĘ! zobaczyć na własne oczy.

Już z zewnątrz olbrzymi, 9 kondygnacyjny budynek onieśmiela swoją monumentalnością, ale także  - przynajmniej mnie – wycisza swoim minimalizmem. 

Po wejściu do wnętrza wrażenia jakie ogarniają na zewnątrz, tylko się potęgują. Ogrom i wszechogarniająca biel. I cisza. 

Wrażenia estetyczne powalające, ale to co zaimponowało mi równie silnie to…przyjazność tej biblioteki. Można swobodnie poruszać się po wszystkich poziomach budynku i korzystać z niemal wszystkich pomieszczeń, można siedzieć i czytać, ale można też leżeć. 

Można korzystać z księgozbioru i z zasobów biblioteki muzycznej i audiowizualnej, można grać na „niemym pianinie” i korzystać ze studia nagrań, można przeglądać plakaty w tzw. artetece.

 Wszystkie informacje o księgozbiorze i położeniu poszukiwanej pozycji można szybko odnaleźć w komputerowych katalogach gęsto rozsianych na każdym poziomie przy regałach, na każde piętro  można się dostać schodami ale także szybkobieżnymi windami.

Najbardziej zachwycający był dla mnie dział dziecięcy. Zajmu je całe piętro i w pełni dostosowany jest do małego czytelnika.  Jest kolorowy, pełen zakamarków w których można usiąść wśród książek czy nawet położyć się, skorzystać z komputera czy pobawić. Można nawet pojeździć wśród regałów na hulajnodze i nikt nie zwraca uwagi, że robi się coś niestosownego. Wiele ścian pomalowanych jest kolorową farbą tablicową więc do woli można mazać po nich kredą. Echhhhh

A na ostatnim poziomie znajduje się kawiarnia w której w ramach aktywizacji zawodowej i integracji pracują wyłącznie upośledzeni podopieczni Stuttgardzkiego Caritasu.

Jak pisałam: cudowne miejsce!

Samoloty 2 - nie gnaj jak do pożaru

Stereotypowo chłopaki lubią samochody, samoloty, zabawę w policjantów i złodziei oraz strażaków. 

Policjantów i złodziei w tym filmie nie ma, ale cała reszta – jak najbardziej – nie może więc ten film być przez chłopaka/model standardowy/ nie polubiony. Akcja jest, historia jest, wzruszeń i napięcia co niemiara, humor i zabawne dialogi są. Zdawać by się mogło: koktajl smakowity i sukces gwarantowany. Uważam jednak, że trzeba się zastanowić przed wypadem z dzieciakami do kina, czy aby na pewno na ten film, jeżeli nie jest się rodzicem owego standardowego modelu chłopaka. Potomkowi i chłopcom w jego wieku, jak widziałam dzisiaj na seansie, Samoloty 2 podobały się ogromnie. Jednak film w mojej opinii skierowany jest do starszego widza niż Samoloty. Potomek, będący młodzieńcem za tydzień kończącym lat 8 i nie stroniącym od filmów z mieczem laserowym i pięściami w tle, podczas tego filmu momentami zakrywał oczy i bał się scen pożarów i przejmował się ogromnie wypadkami głównych bohaterów. Młodsze dzieci bądź to były przerażone, bądź nie nadążały za fabułą i prędko zaczynały marudzić i chyba zwyczajnie się nudzić, a kilkoro młodszych widzów (dziwnym zbiegiem okoliczność w większości były to dziewczynki) opuściło salę przed końcem seansu.

Mnie osobiście film się podobał, ale nie rekomendowałabym go każdemu bez wyjątku

Gang Wiewiora - nie jest źle, mogłoby być lepiej...

Sobotnie popołudnie w kinie z Potomkiem to zawsze dobry pomysł – nawet jeżeli wizyta w kinie na filmie dla dzieci i to nie długo po premierze wiąże się z tym, że co 5 minut ktoś kopnie Twój fotel od tyłu, na głowie wyląduje Ci popcorn, sąsiad/ka będzie przemieszczać się w kierunku światełka błyskającego na schodach depcząc i tak zmęczone tkwieniem w szpilkach palce, a matki/ojcowie wyprowadzający pociechy na siusiu będą zasłaniać ekran we wszystkich kluczowych momentach. Mimo to lubię ten moment, kiedy Potomek milknie po zgaszeniu świateł i wyczekuje na pierwsze sceny filmu. Magia!

Gang Wiewióra jest filmem miłym i sympatycznym, ale tylko takim – nie porywa, nie wzrusza i za serce nie łapie. Akcja toczy się wartko, ale jest przewidywalna  niczym nie zaskakuje i od początku wiadomo jaki będzie koniec. Potomek gładko wychwycił morał całej opowieści, a za plus filmu mogę poczytać to, że zrozumiał całość i z przesłaniem się nie kłócił. Jako, że kooperacja nie jest mocną stroną Potomka – każdy argument za zawsze znajdzie uznanie w moich oczach, tak więc film ten również, jednak rozumiem, że większe emocje wzbudziła reklama Samolotów 2 wyświetlana przed filmem niż sam film.